Słodkie zapachy lata

Zawsze o tej porze roku mam wrażenie, że w Warszawie nie ma innych drzew, tylko lipy. Sama radość tak szwendać się tu i tam, zatrzymywać na ułamek sekundy pod jakąś kwitnącą zielonością, by potem w sobie zatrzymać na długą chwilę ten moment i zapach i szczęście... I jeszcze jaśmin... I zapach skoszonej trawy... I dzisiejsze niebo tuż przed zachodem słońca...(może bez zapachu, ale za to jakie kolory!). I oolong świeżo zaparzony, pachnący słodkim mlekiem...

Najważniejsze

Lista rzeczy do zabrania a na pierwszym miejscu zawsze to samo: notes, długopis, aparat fotograficzny. Kolejne niezbędne rzeczy (poza paszportem i kartą kredytową) to Ipod i książki (teraz zastąpione Kindlem) i notes z adresami (tak, nadal wysyłam zwykłe papierowe kartki z pozdrowieniami). No i dopiero potem cała konieczna reszta.

Ciekawa jestem bez czego w podróży nie mogą się obyć inni ludzie. 

Na skrzydłach motyla

Herbata zielona, w pączku rozwijającym się w dzbanku w kwiat. Kubek do herbaty też zielony. Kot szaro-bury na turkusowo-zielonej poduszce. Za oknem biel zakryta czernią i szarością nocy. Na paznokciach lakier jak opalizujące skrzydła motyla. W głowie wyobrażone barwy nieznanego jeszcze kawałka świata, w którego kierunku już niedługo (bo miesiąc minie szybciutko, prawda?) będę lecieć...   

Wańka wstańka...

Przewracam się z boku na bok, poduszka wędruję z prawej strony na lewą, razem ze mną i z poduszką wędruję po łóżku kocica. Bezsenna noc... Dopadają strachy, lęki i złość na samą siebie, że się nie przygotowałam na kryzys, potem pojawia się też złość na tych, którzy do sytuacji kryzysowej doprowadzili i sami z przyszłością zabezpieczoną pełnym kontem, patrząc w oczy mówią "więcej optymizmu!". 

Wstaję, robię rumiankową herbatę, wkładam słuchawki w uszy i zostawiam za sobą rzeczywistość, wchodzę w świat z jakiegoś audiobookowego czytadła, które wpadło mi w ręce przy przeglądaniu szuflady z różnościami. Zasypiam w końcu tuż przed szóstą rano... 

Teraz w głowie myśl "A właśnie, że nie! Nie dam się! Wyjdę z tego silniejsza". Zawsze tak reaguję na zły czas, na trudności, które niemal powalają, na smutki, na kryzysy. Najpierw chowam się w kącie w poczuciu bezradności i w lęku, czasem popłaczę... A potem wstaję, strząsam z siebie strach, robię mocną herbatę i... ruszam do boju :-). 

Na Nowy Rok i resztę życia

Czasu, uważności i przestrzeni. Dla siebie i od siebie.